Hoogsensitief, bestaat het echt of ben je gewoon overdreven emotioneel? Ik zie de kop nog in de Volkskrant staan. Geboeid heb ik het artikel gelezen. Veel aandacht werd besteed aan de vraag of hsp/ hoogevoeligheid/ hoogsensitiviteit/ overgevoeligheid/ een nieuwetijdskind, of hoe je het ook wilt noemen, wetenschappelijk is bewezen en of het wel bestaat. Het is toch geen diagnose? Maar wat is het dan wel? Is het niet gewoon een schuilnaam om je gevoeligheid te verklaren en sommige ‘rare’ gedragingen goed te praten?

‘Ik ben hooggevoelig’. Het klinkt voor velen overdreven, aanstellerig, alsof je jezelf meer bijzonder maakt dan een ander. Is het nodig om te zeggen dat je dit bent? Is het niet vooral belangrijk om te weten wie je zelf bent en wat jouw behoeftes zijn? Om dit vervolgens te kunnen integreren in de opvoeding en afstemmen op je omgeving?

Mijn gevoeligheid is van mij

Voor mij is mijn gevoeligheid een eigenschap die mijn levensstijl en daarmee ook die van mijn gezin is gaan bepalen. Toen ik dit voor het eerst hardop uitsprak, gingen de nekharen van mijn vriend recht overeind. “Het bepaalt toch niet ons hele leven? Als je het zo zegt klinkt het nogal triest”. Ik reageerde geïrriteerd ondanks dat ik deze reactie ergens wel had verwacht. Want zoals ik het vaak voor de grap noem, hebben wij een ‘gemengd’ huwelijk. Ik gevoelig en mijn vriend naar eigen zeggen niet (of nou ja, niet overgevoelig, hooggevoelig of what ever).

“Maar is het niet zo dat wij een heel ander leven zijn gaan leiden sinds we tegen problemen aanliepen en we weten dat gevoeligheid een aandachtspunt is binnen ons gezin? Niet beter of slechter, gewoon anders. Is het niet zo dat we veel bewuster keuzes maken ten aanzien van de opvoeding, voeding, gezondheid, dagelijkse ritme, uitjes etc.?”
Toen wij eenmaal uitspraken wat onze ware gevoelens waren, was het resultaat super! “Ja als je het zo zegt klopt het wel” zei hij.

We waren er samen over eens: ‘Onze’ gevoeligheid bepaalt niet ons leven maar wel de manier waarop we ons leven invulling geven, om er zo optimaal mogelijk van te kunnen genieten. Dat is voor ons belangrijk! 

Gevoelig vs ongevoelig

Het hele onderwerp hooggevoeligheid lijkt wel twee kampen te vormen, net als bij ons thuis het geval was. De believers vs de non believers, het kamp gevoelig vs kamp ongevoelig ofwel de rechter hersenhelft vs de linker hersenhelft.

Mijn vriend die duidelijk de linker hersenhelft vertegenwoordigt. “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”, “Eerst zien en dan geloven”. De echte analyticus die die denkt in woorden maar ze weinig uitspreekt. Gevoel is een moeilijk begrip maar zijn logische nadenken is daarentegen heerlijk verfrissend en zet mij vaak weer met beide benen op de grond. En dan ik, die de linker hersenhelft net zo makkelijk kwijt lijkt te raken als mijn sleutels. Ik, die niks ontgaat, die de reuk heeft van een bloedhond, graag controle houdt en soms moeite heeft met loslaten, erg kleinzerig is maar bij de bevalling spreekt over ‘een makkie’. En ik, die slapen benoemt als mijn grootste hobby.

Dit levert nog wel eens spanningen op, bijvoorbeeld bij Oud&Nieuw waar ik om 01.30 uur op de bank lig te snurken terwijl mijn vriend de boventoon voert met karaoke en voor de 36e keer ‘Mbop’ ten gehore brengt.

Het spanningsveld

Ik begrijp het wel hoor, maar leuk is het niet altijd. Want ik hoor niet graag: “Ja schat het is goed” als ik merk dat dit niet zo is. “Het is helemaal niet goed, dat zie ik toch aan je! Praat met me, schreeuw of scheld voor mijn part maar zeg gewoon wat je voelt, wees eerlijk!”
Van de andere kant begrijp ik ook dat je bepaalde dingen soms even moet laten voor wat het is, loslaten heet dat. Minder in de emotie zitten en even rationaliseren, dat is ook wel eens prettig. 

Eigenlijk zijn we een perfecte combi, wat de een te veel heeft, heeft de ander te weinig en zo vullen we elkaar goed aan.  Het kan enorm botsen maar het kan ook heel goed werken als:
– Er wederzijds respect is
– Je begrip toont voor elkaars gevoelens
– Je in elkaar kan verplaatsen en accepteert dat er verschillen mogen zijn
– Er oprecht naar elkaar geluisterd wordt
– En vooral…bereid bent om met elkaar te praten! Communiceren!

En dit alles werd gestimuleerd door de kinderen. Zij zeiden natuurlijk niet dat we eens moesten gaan praten maar de opvoeding dwong dit af, gelukkig! Waar we eerder de confrontatie nog wel eens uit de weg gingen, moesten we nu wel met de billen bloot. En om elkaar goed te begrijpen is het erg belangrijk dat je jezelf begrijpt, daar kwamen we wel achter.

Het kan echt wel samen 

Als je jezelf goed begrijpt en we elkaar beter gaan begrijpen, wordt het leven dan niet een stuk mooier? Niet alleen binnen het gezin, maar ook:
– De werkgever die zijn werknemer minder vaak en minder snel ziet uitvallen met stressgerelateerde klachten
– De gevoelige ouder die zichzelf goed voelt en hierdoor ook een betere ouder kan zijn voor zijn kind(eren)
– De partner die zijn man/vrouw beter begrijpt waardoor er niet steeds ruzies ontstaan om grote en/of ‘kleine’ dingen
– De juf of meester die begrijpt wat er in het hoofd van zijn leerling omgaat en hiermee kan helpen de schooltijd een stuk prettiger te laten verlopen
– En de vriend of vriendin die begrijpt dat je eerder naar huis gaat omdat jouw emmertje dreigt over te lopen

Wat zou het fijn zijn als dit mogelijk is. Ieder heeft zijn eigen mening, zijn eigen oordeel (ja die hebben we allemaal en dat mag!) en staat open voor alles wat ‘anders’ is. Of je nu gevoelig bent, iets minder gevoelig, rood of paars.  Alles draait om bewustwording, acceptatie en afstemmen. Afstemmen op jezelf en ieder die jou dierbaar is. Misschien is het idealistisch, maar dat wil ik dan graag zijn!