Een kind van 4 met een speen, nog in de pamper en nog niet in staat om zichzelf aan te kleden. Ik hoor anderen soms denken…
Toch wil ik mijn kind opvoeden zoals ik dat wil, niet zoals het wellicht ‘hoort’. Ook als dat betekent dat sommige dingen zoals het wegnemen van de speen, langer duurt.

Hoera, mijn zoon is 4

Hoera, mijn lieve jongen is vandaag 4 jaar geworden. Een grote dag die we graag willen vieren. Afgelopen weekend hebben wij dit dan ook uitgebreid gevierd met familie.

‘Papa’, ik ben blij dat allemaal er zijn’. Ik smelt nog als ik mijn zoon dit hoor zeggen tegen zijn papa, terwijl hij zich heerlijk in zijn schoot heeft genesteld. Trots dat hij telkens weer zo blij is als hij een cadeau uitpakt. Maar nog trotser dat hij, zo jong als hij is, zoveel waarde hecht aan familie.

Verjaardag met familie

Zijn familie, bestaande uit 3 opa’s en 3 oma’s die hem altijd verwennen en knuffelen. De opa die zichzelf tot opa Nerd heeft omgedoopt sinds hij een zwarte ronde bril heeft aangeschaft. Tot grote vreugde van alle kleinkinderen die iedere keer weer schateren om die naam.
Ooms en tantes zijn er ook. De ene oom om mee te stoeien en de andere om te plagen. Zijn tantes om alles trots aan te laten zien en vertellen. En natuurlijk zijn neefjes en nichtjes, zijn ‘vriendjes’, waar hij altijd fijn mee kan spelen. Nou ja, meestal dan. Want nieuw speelgoed wat net uit de verpakking komt, samen delen blijft erg lastig.

Blij en verdrietig tegelijk

Ondanks de feestelijke dag voel ik me ook enigszins verdrietig. Verdrietig omdat de tijd van ‘moeten’ is aangebroken. de onbezorgde baby- en peuterfase is voorbij, tenminste zo voelt het voor mij.
Mijn kind moet vanaf nu 5 dagen per week naar school en moet acuut zindelijk zijn (hoezo? gister had niemand het er nog over). Hij moet zijn speen wegdoen, zichzelf aan- en uitkleden en hij moet ook zelfstandig gaan eten. Het lijstje lijkt geen einde te krijgen. Ik voel frictie tussen de manier zoals ik wil opvoeden en opvoeden zoals het ‘hoort’.

Opvoeden

Als ik het lijstje eens doorloop, schieten de tranen me in de ogen. Niet omdat ik nog niet alles kan afvinken maar omdat de ‘moet’ lijst eindeloos is.

De tijd van ‘proberen’ lijkt voorbij. Wie heeft dit in godsnaam allemaal bedacht? Wie heeft bepaald dat een kind met 4 zindelijk moet zijn? En wie heeft bepaald hoe je dit voor elkaar krijgt of hoe je een kind moet opvoeden?

Ik voel dat mijn lijf zich verzet tegen alles wat ‘moet’ of alles wat ‘zo hoort’ terwijl ik denk aan mijn zoon.

Mijn lieve zoon van 4

Mijn lieve, eigenzinnige, grappige, soms driftige zoon die net 4 jaar is geworden. Die heerlijke knuffelkont met zijn wijze brilletje. Een jongen die weet wat hij wil en hoe hij dat wil. Zijn mening laat hij luid en duidelijk horen. Niet altijd fijn maar hij uit zich tenminste! Laten we het niet over tact hebben, daar wordt aan gewerkt!

Ik beken

Ik denk opnieuw aan mijn zoon die nog niet zindelijk is, zelfs niet bijna. Die het potje en de wc geweldig vindt en telkens zijn plasje trots bestudeerd. ‘Kijk mama, een hele grote plas’. Maar diezelfde jongen jaagt een hele kledingkast aan kleding er doorheen als hij geen pamper om heeft. En daar heeft hij geen dag voor nodig, nee slechts een paar uur! Voelt hij de plas niet aankomen? Interesseert het hem niet? Eerlijk gezegd weet ik het niet precies. En sinds hij begonnen is met wennen in de kleuterklas heeft meneer besloten helemaal niet zindelijk te worden. ‘Nooit mama, ik wil mijn pamper aan’. Wie de gouden tip heeft? Ik hoor hem graag.

Diezelfde schat die zijn speentje nodig heeft als hij gespannen, boos of moe is. Ik geef het hem. Ja, ik weet dat zijn tandjes scheef kunnen gaan staan en dat het zijn spraak niet ten goede komt maar zolang hij nog vloeiende volzinnen ABN praat, zul je mij niet horen. Ik weet dat hij zich veilig voelt met zijn speen, juist in deze roerige periode naar zijn kleutertijd gun ik hem deze veiligheid. Ben ik nu een slechte moeder?

O en hij kan zich ook nog niet zelfstandig aan- en uitkleden, hoe moet dit nu bij de gym?

Ik maak me geen zorgen

Weet je dat ik me helemaal geen zorgen maak? Ik ben nog nooit een 18 jarige pamperdragende, spenende jongeman tegengekomen die zich nog laat aan- en uitkleden door zijn moeder. Maar soms lijk ik de enige die zich geen zorgen maakt…

Maar hallo, mijn zoon kan al wel tot 20 tellen in het Nederlands en het Engels. En hij eet zijn brood met mes en vork. Krijgen we nu compensatiepunten?

Ieder zijn eigen opvoeding

‘Moeten’, alles ‘wat hoort’, deze woorden blijven weerstand oproepen en mijn zoon voelt dit haarfijn aan. Zo gevoelig als hij is, spiegelt hij mijn soms onzekere gedachten.

Ik wil je hiervoor bedanken jongen. De boze buien die op zulke momenten ontstaan, laten mij telkens inzien dat ik het ‘moeten’, ‘horen’ en alle verwachtingen van mijn omgeving mag loslaten.

We vieren vandaag niet alleen de 4e verjaardag van mijn zoon. Nee, we vieren ons leven. Weg met die onzekerheid. Ik ben een gewone moeder, net als jij, die het beste wil voor haar kind. Mijn keuzes zijn misschien niet altijd de juiste, maar ik kies in elk geval bewust.

Wij doen het op onze manier, hoe is dat bij jou?

‘Ik ben Linda Leenders, holistisch Kinder-/gezinscoach en woon samen met Barry. Ik ben gelukkige moeder van 2 gevoelige kinderen van 4 en 6 jaar oud. Ik begeleid ouders van hooggevoelige kinderen die tegen problemen aanlopen in de opvoeding, sociale omgeving of op school.
Vanuit kennis en eigen ervaringen weet ik wat wél en niet werkt bij een hooggevoelig kind. Ik voed mijn kinderen bewust op en help ouders dit ook te doen. Niet vanuit perfectie maar vanuit behoefte’.

Wil jij je gevoelige kind graag bewust opvoeden maar weet je niet zo goed hoe? Of loop je tegen problemen aan die mogelijk ontstaan vanuit gevoeligheid? Ik help je graag. Voor meer informatie en/of vragen, neem dan gerust contact met mij op.